Dźwigi osobowe - rozwój na przestrzeni wieków

Zachowane do dziś przekazy historyczne pozostają zgodne co do tego, że już w II wieku przed naszą erą stosowano proste urządzenia dźwigowe podczas budowy piramid. Ich działanie przypominało pracę żurawia studziennego.

Z upływem czasu do napędu dźwigów wykorzystywano energię ze spadku wody. Ten typ dźwignic służył jako podnośnik do bram podczas wjazdów do świątyń czy pałaców. Znalazł zastosowanie w portach do załadunku i rozładunku towarów, a także jako sprzęt pomocniczy w trakcie budowy, zarówno do transportu materiałów, jak i ludzi — pracowników. Wówczas pojawił się pomysł, aby dostosować jak dotąd prymitywne urządzenia dźwigowe do przewozu osób.

Jako że Rzymianie chętnie ułatwiali sobie życie, szybko zastosowali dźwigi osobowe i towarowe do budowy tak pałaców, jak i zwykłych domów. Do najsłynniejszych wind okresu starożytnego należy ta w Pałacu Cesarza Nerona ''Domus Aurea'', napędzana kołowrotkiem i ze skórzaną poduszką powietrzną od spodu w roli hamulca bezpieczeństwa.

W XVIII wieku wynaleziono silnik parowy i od tego czasu do napędu wind, głównie towarowych, stosowano pasy transmisyjne i przekładnie zębowe. W ciągu kolejnych dekad modernizowano windy osobowe, mając na uwadze bezpieczeństwo użytkowników. Pierwszą bezpieczną windę wynalazł nowojorczyk Elisha Otis. Natomiast w 1850 roku nastąpiła rewolucja w kwestii dźwigów osobowych i towarowych dzięki zastosowaniu w ich konstrukcji silnika elektrycznego.